माझा जन्म एका लहानशा खेड्यात झाला, जिथे माझ्या कुटुंबाने पिढ्यान् पिढ्या शेती केली आहे. आमच्या घरातील प्रत्येक व्यक्तीचा निसर्गाशी अतूट संबंध होता. वडील पहाटे उठून शेतात जात, तर आई घरच्या जबाबदाऱ्या सांभाळून शेतकामात मदत करीत असे. लहानपणी मीही त्यांच्यासोबत शेतात जात असे. मातीशी खेळत असताना मी नकळत शेतीचे प्राथमिक धडे घेत होतो.

आमच्या घरात शिक्षणाला विशेष महत्त्व नव्हते, कारण आमच्या गावातील बहुतांश मुलांसाठी शाळेपेक्षा शेतीचे ज्ञान अधिक महत्त्वाचे होते. तरीही, आई-वडिलांनी मला शिकवण्याचा निर्णय घेतला. माझे शालेय जीवन साधे होते. सकाळी शाळा आणि संध्याकाळी शेतातील काम असा माझा दिनक्रम असे. उन्हाळ्याच्या सुट्टीत मी पूर्ण वेळ शेतात मदत करत असे. त्यामुळेच मी शेतीशी अधिक जोडला गेलो.

बालपणापासूनच शेतीचे महत्त्व मला कळले होते. ज्या दिवशी पाऊस पडायचा, त्या दिवशी सगळ्या गावात आनंदाची लहर उमटायची. कारण आमच्या जीवनाचा सर्वाधिक आधार पावसावर होता. लहानपणापासूनच आम्हाला निसर्गाचा आदर करायला शिकवले गेले. सूर्यप्रकाश, पाऊस, माती यांचा सुयोग्य वापर करूनच चांगले पीक घेता येते, हे मला वडिलांकडून शिकायला मिळाले.

लहान वयातच मी शेतीतील कठीण परिस्थिती अनुभवली. पिकाला रोग पडल्यास संपूर्ण मेहनत वाया जायची. कधी पाऊस वेळेवर पडायचा नाही, तर कधी अतिवृष्टीमुळे पिके नष्ट व्हायची. अशा वेळी संपूर्ण कुटुंब संकटात यायचे. वडील निराश होऊन बसायचे, पण आई मात्र धीर देत राहायची. या सगळ्या परिस्थितीने मला शिकवले की, शेतकरी हा फक्त मेहनतीच नव्हे, तर सहनशीलताही असतो. शेती ही केवळ व्यवसाय नाही, तर ती जीवनशैली आहे. माझा जन्म एका लहान खेड्यात झाला. माझे आई-वडील दोघेही शेतकरी होते. आमच्या घरात शिक्षणाला फारसे महत्त्व नव्हते, पण आई-वडिलांनी मला शिकवायचे ठरवले. बालपणापासूनच मी शेतात काम करत होतो. निसर्गाच्या सानिध्यात वाढलो आणि शेतीशी असलेले नाते घट्ट झाले. उन्हाळा, पावसाळा, हिवाळा या ऋतूंसोबत माझे आयुष्य जुळले होते.